Ewa Stefania Krauze (ID: psb.14374.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. KUNA Henryk (1881? -1945) rzeźbiarz 1°
2. STOIŃSKA Stefania (1883-1978) aktorka, śpiewaczka 3°
3. RUDNICKI Jan Piotr (1867-1944) mistrz kamieniarski, działacz społeczny i gospodarczy 4°
4. RUDNICKI Janusz Kazimierz (1897-1942) działacz skautowski i niepodległościowy, harcmistrz 4°
5. STOIŃSKI Stefan (1891-1945) dyrygent, kompozytor 4°
6. TEMLER Karol (1823 1906), przemysłowiec, działacz gospodarczy i społeczny 4°
7. TEMBERSKI Stanisław (zm. 1679), profesor Uniw. Krak., historiograf 4°
8. TEMLER Aleksander (1825 1917), przemysłowiec 4°
9. SZLENKIER Karol Jan (1839-1900), przemysłowiec, filantrop 5°
10. SZLENKIER Jan (1848-1910), przemysłowiec, filantrop 5°
11. PFEIFFER Stanisław Fryderyk (1819-1890) przemysłowiec 5°
12. HERSE Bogusław Władysław (1872-1943) kupiec 6°
13. SZLENKIER Zofia (1882-1939), pielęgniarka 6°
14. SZLENKIER Karol Stanisław (1884-1944), fizyk, przemysłowiec, działacz społeczny 6°
15. SCHIELE Kazimierz (1890-1956) taternik, alpinista, narciarz 6°
16. SCHIELE Kazimierz Ludwik (1860-1931) przemysłowiec 6°
17. SCHIELE Aleksander (1890-1976) taternik, alpinista, narciarz 6°
18. ROZMANIT Zbigniew Aleksander (1889-1983) przemysłowiec, działacz gospodarczy 6°
19. PFEIFFER Józef Mieczysław (1888-1969) przemysłowiec 6°
20. SZWEDE Ludwik (1816-1901), przemysłowiec, filantrop 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  KUNINA Stefania Ewa, z domu Krauze, pseud. E. Korczak (4 VIII 1889 Warszawa - 14 III 1963 Warszawa), aktorka
  Była córką Władysława Krauzego i Józefy z d. Rentel, żoną znanego rzeźbiarza Henryka Kuny. Ukończyła pensję, a następnie uczyła się na kursach handlowych J. Siemiradzkiej. Do zawodu aktorskiego przygotowywała się pod kier. W. Brydzińskiego i A. Zelwerowicza. W 1914 debiutowała pod pseud. Korczak w T. Polskim w Kijowie. W 1915-16 grała w Łodzi. 12 X 1915 wyszła za Henryka Kunę; używała odtąd nazwiska Kunina (pocz. Korczak-Kunina). Od 1916 prawie stale występowała w t. warszawskich: w 1916 w t. Orpheon, w sez. 1917/18 i 1918/19 w T. Polskim, 1919-24 w Reducie (m.in. w rolach Ru-domskiej i Ireny - „Ponad śnieg”, Zuśki - „Pomsta”, Matki Boskiej - „Wielkanoc"), w sez. 1924/25 i 1925/26 w T. im. Bogusławskiego, w 1925 w t. Szkarłatna Maska, w 1926-31 w T. Polskim i Małym, w sez. 1929/30 w T. Ateneum, w sez. 1932/33 w T. Kameralnym, następnie w Reducie, której była jedną z najstarszych i najwierniejszych członkiń. W 1933-39 była kierownikiem administracyjnym t. szkolnego Instytutu Reduty. Jedynie w sez. 1931/32 należała do zespołu T. im. Słowackiego w Krakowie. Podczas okupacji niem. w czasie II wojny świat. przebywała w Warszawie; pracowała w kawiarni aktorskiej „Znachor”. Po wyzwoleniu występowała w Starym Teatrze w Krakowie (sez. 1945/46), w T. Wojska Polskiego w Łodzi (1946-49), w T. Polskim w Warszawie (sez. 1949/50), a od 1950 do końca życia w T. Narodowym w Warszawie.
  Już w pierwszych latach pracy scen. zwróciła uwagę inteligencją, kulturą i temperamentem aktorskim, a także precyzją w opracowywaniu ról. Miała doskonale warunki zewnętrzne; „wspaniała postać, twarz o klasycznych, nieco surowych rysach, pięknie brzmiący, dość ciemny w barwie głos, hieratyczny gest, czyniły z niej artystkę szczególnie predysponowaną do kreowania tragicznych ról z wielkiego repertuaru” (J. Macierakowski). Stworzyła w tym zakresie wiele wybitnych kreacji, jak np. Demeter („Noc listopadowa"), Judyta („Ksiądz Marek"), Diana („Fantazy"), Maria („Warszawianka"), Niewierna Żona („Bolesław Śmiały"), Kasandra („Achilleis"), Rachel („Judasz z Kariothu"), Lollia Paulina („Kajus Cezar Kaligula"), Agnieszka Gonzaga („Sułkowski"). „Kunina to aktorka, która mocnym akcentem, władczym głosem i całą postawą, jakby w granicie rzeźbioną, ujarzmia widza i panuje nad nim stężoną wolą artysty” - wspominał K. Adwentowicz. Grała również interesująco role komediowe, m.in. Gromiwoję („Gromiwoja” Arystofanesa), Pannę Młodą („Wesele"), Annę („Rewizor"), a po II wojnie świat. wyróżniały się jej znakomite „matki”. Do najlepszych jej ról z okresu po 1945 zaliczyć należy: Gurmyską („Las"), Kate Keller („Synowie” A. Millera), Melanię („Jegor Bułyczow"), Bertę Sonnenbruch („Niemcy"), Matkę („Krwawe gody"), Annę Kennedy („Maria Stuart” F. Schillera), Bonę („Rzeczpospolita zapłaci"), Pułkownikową („Panna mężatka"), Żegocinę („Pan Damazy") i wreszcie ostatnią rolę, graną jeszcze w 1962 gościnnie na scenie T. im. Mickiewicza w Częstochowie - Teklę („Wysoka ściana"). Była wieloletnią, zasłużoną działaczką ZASP, potem SPATiF, szczególnie aktywną w zakresie działalności społecznej. W ostatnich latach życia opiekowała się Schroniskiem Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie (dzięki jej inicjatywie i staraniom powiększyło się o nowy pawilon).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.7245.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 16 str. 177: psb.14347.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 16 str. 197: psb.14374.1
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.2280x

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim