„Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:
FELDMAN Ferdynand (1862 Kraków - 3 VI 1919 Kraków), aktorBył synem inspektora policji Hermana F., mężem najpierw -Pauliny Korwin, a następnie śpiewaczki i aktorki Katarzyny Sawickiej. Studiował w krak. Akademii Sztuk Pięknych, potem przez pewien czas uczył się w szkole dram. E. Derynga w Warszawie. Debiutował ok. 1880 w zespole prowincjonalnym E. Webersfelda w Galicji. W marcu 1881 zaczął występować w t. krak.; 31 I 1882 zagrał tu rolę Baptysty („Ćwiartka papieru") i przez prawie cztery miesiące (do 21 V 1882) grał role lokajów. Wyjechał potem na prowincję, gdzie zaangażowany został do zespołu A. Trapszy. Występował następnie w 1882 w warsz. t. ogr. Nowe Tivoli, latem 1884 w t. ogr. Eldorado i w t. ogr. Nowy Świat. Na sez. 1884/85 (do 27 IX 1885) powrócił do t. krak. i zaczął już otrzymywać większe role; grał m.in. Szydełkę („Gałganduch, czyli Trójka hultajska"), Kwicołapa („Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale"). W 1885-87 należał do zespołu t. w Poznaniu, latem 1886 występował w warsz. t. ogr. Alhambra, w sez. 1887/88 w Lublinie i Częstochowie w zespole J. Grabińskiego, w 1888-90 w Łodzi w zespole Ł. Kościeleckiego; w okresach letnich przyjeżdżał wtedy niemal co roku na występy do warsz. t. ogr., m.in. do Belle Vue. W 1890 zaangażowany został do t. lwow. i pozostał tu przez dwadzieścia pięć lat, odnosząc na lwow. scenie swoje największe sukcesy artystyczne. Dzięki charakterystycznym warunkom zewnętrznym („niski, gruby, kwadratowy” wedle określenia L. Solskiego), początkowo obsadzany był tylko w komediach, farsach i operetkach. W rolach tych zdobył ogromne uznanie publiczności lwow., zwłaszcza jako wybitny odtwórca wielu ról z komedii A. Fredry („pasjonował go charakter ludzki w komedii poważniejszej czy lekkiej. To go czyniło wybitnym fredrystą” - pisał A. Grzymała-Siedlecki). Grał m.in. Beneta („Pan Benet"), Szambelana („Pan Jowialski"), Geldhaba („Pan Geldhab"), Papkina („Zemsta"), Kawalerskiego („Ciotunia"), Smakosza („Przyjaciele"), Radosta („Śluby panieńskie"). „Był to typowy aktor komiczny reprezentujący styl ciepłego, pogodnego, sympatycznego humoru” (Z. Leśnodorski). Dzięki dużemu podobieństwu do Napoleona I (twarz, chód, tusza) grał tę postać wielokrotnie, przeważnie bez charakteryzacji, z ogromnym powodzeniem, w wielu sztukach „napoleońskich”, m.in. w „Pięknej Marsyliance”, „Jeńcu Napoleona”, „Za gwiazdą Napoleona”, „Napoleonie i Józefinie”, „Pani Walewskiej”. Największy sukces odniósł w „Madame Sans Gene"; rola ta przyniosła mu sławę w całej Polsce.
Uwolnienie od jednostronnego repertuaru i właściwy rozwój talentu zapewnił F. dopiero T. Pawlikowski, który zaczął obsadzać go również w rolach zdecydowanie dram. dając mu możliwość odtwarzania charakterów psychologicznie bardziej skomplikowanych. I oto F. „niezrównany w farsach francuskich”, „potrafił zdobyć się na pełnię tragizmu w dramatach z repertuaru klasycznego i naturalistycznego” (H. Cudnowski). Już poprzednio zwracał uwagę kreacjami w repertuarze dram. (Kozodój w „Dzwonie zatopionym”, Engstrand w „Upiorach"), ale największe i najsławniejsze jego role powstały za dyr. T. Pawlikowskiego; były to: Bos („Nadzieja") i Bezsiemionow („Mieszczanie"). Zwłaszcza Bezsiemionow w wykonaniu F. był kapitalnym przedstawicielem swojej warstwy społecznej; obydwie role, pozostając wierny prawdzie psychologicznej, wyposażył F. w atrybuty grozy i niesamowitości. Charakteryzował się bardzo oszczędnie; mimo to przy pomocy gestu i mimiki umiał stworzyć galerię bardzo różnorodnych postaci. Miał doskonałą dykcję. Dużą wagę przywiązywał do „drobnych szczegółów gry” i rekwizytów.
Inne, ważniejsze role: Stary Firułkes („Małka Szwarcenkopf"), Rejent Bajdalski („Pan Damazy"), Bubnow („Na dnie"), Kurek („Skarb"), Jurga („Spazmy modne"), Krumback („Samson i Dalila"), Pankracy Duif („Łańcuch"), Kampel („Nawojka"), Kusy („Zaczarowane koło"), Topolski („Lekkomyślna siostra"), Bentivoglio („Odrodzenie"), szekspirowskie m.in. Shylock („Kupiec wenecki"), Grabarz I („Hamlet"), Probierczyk („Jak wam się podoba"), Dromio z Efezu („Komedia omyłek"), Spodek („Sen nocy letniej"). Ze Lwowa wyjeżdżał niekiedy na gościnne występy, m.in. do Warszawy (czerwiec 1895 - t. ogr. Wodewil; sierpień 1905 - T. w Filharmonii; maj 1910 - T. Rozmaitości), Krakowa (maj, czerwiec 1907), Łodzi (1906, 1911), Stanisławowa (listopad 1895), Przemyśla (1896, 1912) oraz brał udział w wyjazdach t. lwow. do Kijowa (1905), Wiednia (1910) i Paryża (1913). W 1900 przez ok. pięć miesięcy (od maja do października) stał na czele zespołu aktorów t. lwow. i kierował nim (między okresem dyr. L. Hellera i T. Pawlikowskiego). W styczniu 1911 obchodził we Lwowie jubileusz trzydziestolecia pracy scen. w roli Shylocka („Kupiec wenecki"). W sez. 1914/15 występował w prowadzonym przez L. Hellera T. Polskim w Wiedniu, a po jego wyjeździe występował tam nadal; m.in. w sierpniu 1915 reżyserował „Śluby panieńskie”. W 1915 (od marca do kwietnia oraz od września do października) występował gościnnie w T. Ludowym w Krakowie, następnie w Zakopanem. Sez. 1915/16 (od listopada 1915) spędził jeszcze w t. we Lwowie; grał również w tym czasie w Krynicy u D. Baranowskiego, a następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie występował w 1916-19 w T. im. Słowackiego. Ostatni raz wystąpił 23 V 1919 w roli Szambelana („Pani chorążyna"). Po śmierci pierwszej żony, aktorki Pauliny z Gąsiorowskich pseud. Korwin, ożenił się w 1910 powtórnie, ze śpiewaczką operetkową Katarzyną Sawicką. Tabl. 20.