Sejm-Wielki.pl [start]
M.J. Minakowski, Genealogy of the Descendants of the Great Sejm
Zaloguj się contact
Name Surname: 

M Tadeusz Pawlikowski z Medyki h. Cholewa (ID: lu.34904)

Koligacja (szukanie pokrewieństwa) z: najkrótsza linia przodkowie
n.p. Mieszko I, Czesław Miłosz, Maria Skłodowska-Curie, Karol Wojtyła, Bronisław Komorowski, Marek Minakowski
Potomek uczestnika Sejmu Wielkiego
Ranking WGM: 36.347 (top 4%), Liczba łóżek od MJM: 17 [wyłącz kolorowanie] [?]

zdjęcia z Album.Wielcy.pl:

dodaj nowe zdjęcie


bohater PSB, (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) , artykuł w Nekrologii, bohater Wiki, człowiek teatru

ilustracja

Rodzice

ilustracja
 
Przodkowie: drzewo "16"drzewo "32"drzewo "64"

pradziadkowie Józef Benedykt Pawlikowski h. Cholewa, bohater PSB
1770-1830
   Wawrzyniec Marcin hr. Dzieduszycki z Dzieduszyc h. Sas, szambelan Austria
1772-1836
   Wawrzyniec Marcin hr. Dzieduszycki z Dzieduszyc h. Sas, szambelan Austria
1772-1836
   ?
&    &    &    &
Franciszka Rokicka h. Rogala
?1760-
   Anastazja hr. Mier h. wł., (linia: Jan Mier 5.396.279)
?1780-1845
   Anastazja hr. Mier h. wł., (linia: Jan Mier 5.396.279)
?1780-1845
   ?
|    |    |    |
8 | 9    10 | 11    12 | 13    14 | 15
|    |    |    |
dziadkowie Gwalbert Józef Pawlikowski z Medyki h. Cholewa, bohater PSB
1793-1852
   Henryka hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas, artykuł w Nekrologii
1798-1877
   Eugeniusz hr. Dzieduszycki z Dzieduszyc h. Sas, artykuł w Nekrologii
1801-1857
   Helena Paszkowska h. Zadora, artykuł w Nekrologii
ca 1814-1880
|    |    |    |
4    5    6    7



 


|    |
rodzice Mieczysław Pawlikowski z Medyki h. Cholewa, bohater PSB
1834-1903
   Helena hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas, bohater PSB
1837-1918
|    |
2    3



|
Tadeusz Pawlikowski z Medyki h. Cholewa, bohater PSB, 1861-1915

śluby i dzieci, wnuki, i do prawnuków

ilustracja
  • żona (ślub: około 1880): Konstancja Rajkowska, bohater Wiki 1866-1940 , (Rodzice : Piotr Rajkowski ca 1812- & Magdalena Pawłowska 1821-)
  • ilustracja
  • żona (ślub: około 1880): Stanisława Woycicka ?1870- , (Rodzice : Alfred Woycicki ?1840- & ? ? )
  • ilustracja
  • żona (ślub: w roku 1888, Warszawa, par. św. Krzyża (obecn. m. Warszawa), ): Idalia Kotarbińska, artykuł w Nekrologii ca 1866-1937 , (Rodzice : Józef Kotarbiński, okręg lubartowski Tow. Rolniczego 1825-1895 & Teofila Hermanowska z Hermanowic h. Junosza, artykuł w Nekrologii ca 1829-1907) , dzieci
    1. Ż Anna Pawlikowska z Medyki h. Cholewa student Uniwersytetu Jagiellońskiego , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) 1890-
  • Rodzeństwo, bratankowie lub siostrzeńcy/bratanice lub siostrzenice

    1. M Jan Gwalbert Aleksander bohater PSB , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) , artykuł w Nekrologii , bohater Wiki , dr praw Uniwersytetu Jagiellońskiego (1885) , student Uniwersytetu Jagiellońskiego , znani uczeni nauk społecznych 1860-1939
      ■  & Wanda Abramowicz 1863-1964/ dzieci | M Michał Gwalbert Pawlikowski z Medyki h. Cholewa 1887-1970| Ż Helena Pawlikowska z Medyki h. Cholewa ?1890-| M Jan Gwalbert Henryk Pawlikowski z Medyki h. Cholewa 1891-1962| Ż Janina Wanda Pawlikowska z Medyki h. Cholewa 1895-1972 |
    2. **Tadeusz **

    Stryjowie lub wujowie oraz ciotki, i kuzynki

    1. M Mieczysław Pawlikowski z Medyki h. Cholewa bohater PSB , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) , bohater Wiki 1834-1903
      ■  & Helena hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas bohater PSB , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) , artykuł w Nekrologii 1837-1918 dzieci | M Jan Gwalbert Aleksander Pawlikowski z Medyki h. Cholewa 1860-1939| M Tadeusz Pawlikowski z Medyki h. Cholewa 1861-1915 |
    2. Ż Eugenia Teodozja hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas artykuł w Nekrologii , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) 1828-1892
      ■  & Wilhelm hr. Romer z Chyszowa h. Jelita artykuł w Nekrologii , (linia: Piotr Potocki dw.15031) 1825-1913 dzieci | Ż Emilia hr. Romer z Chyszowa h. Jelita 1858-1914| Ż Jadwiga hr. Romer z Chyszowa h. Jelita 1860-1915| Ż Helena hr. Romer z Chyszowa h. Jelita 1862- |
    3. Ż Wanda Irena hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas artykuł w Nekrologii , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) 1829-1912 □  & Rafał Korytowski z Korytowa h. Mora ?1830-1866
    4. M Mieczysław Antoni hr. Dzieduszycki z Dzieduszyc h. Sas bohater PSB , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) , bohater Wiki , student Uniwersytetu Jagiellońskiego 1832-1872
      ■  & Paulina Ratajska bohater PSB , artykuł w Nekrologii , bohater Wiki 1831-1892 dzieci | Ż Katarzyna hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas 1861-1934| Ż Barbara hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas 1862-| Ż Zofia Jadwiga hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas 1868-1896 |
    5. Ż Helena hr. Dzieduszycka z Dzieduszyc h. Sas bohater PSB , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) , artykuł w Nekrologii 1837-1918
      ■  & Mieczysław Pawlikowski z Medyki h. Cholewa bohater PSB , (linia: Jan Mier 5.396.279) , (linia: Józef Mier dw.17238) , bohater Wiki 1834-1903 dzieci | M Jan Gwalbert Aleksander Pawlikowski z Medyki h. Cholewa 1860-1939| M Tadeusz Pawlikowski z Medyki h. Cholewa 1861-1915 |

    Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

    W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
    wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

    1. PAWLIKOWSKA Helena (1837-1918) powstaniec 1863
    2. PAWLIKOWSKI Mieczysław Gwalbert (1834-1903) działacz polityczny, kulturalny, pisarz, dziennikarz
    3. PAWLIKOWSKI Józef Gwalbert (1793-1852) mecenas sztuki, działacz gospodarczy i polityczny
    4. PAWLIKOWSKI Jan Gwalbert (1860-1939) rolnik, ekonomista, historyk, polityk, taternik
    5. PAWLIKOWSKI Józef Benedykt (1770-1830) działacz gospodarczy, burmistrz
    6. PAWLIKOWSKI Michał Gwalbert (1887-1970) pisarz, wydawca, kolekcjoner, działacz
    7. KOTARBIŃSKI Miłosz (1854-1944) malarz, pedagog, kompozytor
    8. KOTARBIŃSKI Józef Karol (1849-1928) literat, aktor, reżyser
    9. PAWLIKOWSKI Jan Gwalbert (1891-1962) literat, działacz kulturalny, społeczny i sportowy
    10. DZIEDUSZYCKI Mieczysław Antoni (1823-1872) działacz społeczny i oświatowy
    11. TARNOWSKI Karol (1889-1981), działacz społeczny, ziemianin
    12. KOTARBIŃSKI Mieczysław (1890-1943) malarz, grafik
    13. KOTARBIŃSKI Janusz (1890-1940) malarz
    14. KOTARBIŃSKA Lucyna (1858-1941) publicystka, działaczka społeczna
    15. STARZEŃSKA z Jaworskich 2 v. Pawlikowska Katarzyna Joanna Gabrielle (1782-1862), dama znana w życiu towarzyskim Galicji, Paryża i Wiednia
    16. DZIEDUSZYCKA Paulina (1831-1892) literatka
    17. DZIEDUSZYCKI Tytus (1796-1870) polityk galicyjski
    18. MIER Jan (zm. 1790) poseł, kasztelan inflancki
    19. DZIEDUSZYCKI Wiktoryn Walerian (1754-1832) ziemianin, działacz polityczny
    20. DZIEDUSZYCKI Tadeusz (1724-1777) cześnik wielki koronny

    Uwagi

    • „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

      PAWLIKOWSKI Tadeusz (9 XI 1861 Medyka k. Przemyśla - 28 IX 1915 Kraków), reżyser, dyr. teatru
      Był synem Mieczysława P. i Heleny z Dzieduszyckich. Ukończył gimn. św. Anny w Krakowie. Następnie wyjechał na studia muz. do Wiednia, Lipska i Weimaru. W czasie tych studiów poznał F. Liszta, który poradził mu obrać zawód reżysera i dyrygenta operowego. Studia reżyserskie odbył pod kier. J. Savitsa w Weimarze i L. Chronegka w Meiningen. Już w tym okresie publikował swoje recenzje w prasie krak. (1882-85). Nawiązał także znajomość z S. Koźmianem. W 1886-90 był w Krakowie krytykiem teatr. i muz. „Nowej Reformy”. 20 IX 1888 ożenił się w Warszawie z Idalią Kotarbińską, siostrą aktora i reżysera Józefa Kotarbińskiego. W 1890 ubiegał się o stanowisko reżysera t. krak., nie otrzymał go jednak i wyjechał do Paryża. Być może wtedy odbył staż reżyserski u A. Antoine'a w Theatre Libre. Od marca 1892 do marca 1893 pisał w Krakowie recenzje teatr. w „Czasie”, sygnowane gwiazdką. Następnie stanął do konkursu na dzierżawę nowo zbudowanego krak. T. Miejskiego, wygrał go i latem 1893 zawarł z władzami miejskimi umowę na sześć sez. (podpisał ją jednak dopiero 29 III 1894). Inauguracja jego dyrekcji odbyła się 21 X 1893; grano fragm. „Zemsty”, „Balladyny” i „Konfederatów barskich”. Czynny jako kierownik i reżyser, już po pierwszych sez. swej działalności wyrobił t. krak. opinię najciekawszej sceny całego kraju. W lecie 1894 utworzył specjalny zespół ze śpiewaków krak. i prowincjonalnych, którzy dawali w T. Miejskim opery i operetki, na inne sez. letnie sprowadzał do Krakowa zespoły operowe włoskie lub operę i operetkę ze Lwowa. W czerwcu 1898 zespół krak. występował pod jego kier. we Lwowie.
      Po zakończeniu dyrekcji krak. P. wysunął swoją kandydaturę na stanowisko dyr. nowego t. budującego się wówczas we Lwowie. Zwolennicy L. Hellera wystąpili w kampanii prasowej przeciw niemu, jednak sukces, jaki odniósł we Lwowie w 1898, przechylił szalę na jego korzyść. Umowę z władzami miejskimi zawarł początkowo na trzy sezony. Inauguracja jego dyrekcji odbyła się 4 X 1900. Prócz zespołu dram. miał tu również pod swoim zarządem zespół operowy. W 1903 przedłużono mu umowę na dalsze trzy sez., podczas których kierował jednak wyłącznie zespołem dram., kierownictwo opery i operetki powierzając J. Chodakowskiemu, a potem W. Grąbczewskiemu. 21 X 1904 na premierze „Lilith” uroczyście obchodzono dziesięciolecie jego działalności dyrektorskiej. W czerwcu 1905 zespół lwow. T. Miejskiego występował pod jego kier. w Kijowie. Wiosną 1906 P. zakończył swoją dyrekcję, ale nadal mieszkał we Lwowie. Był i wtedy czynny jako reżyser: w t. lwow. (1908, 1909) i t. krak. (w sez. 1912/13). W 1908-09 zajmował w t. lwow. stanowisko kierownika artyst. dramatu. Nadto pisywał w tym okresie recenzje w „Kurierze Lwowskim”, wydawał „Bibliotekę Teatrów Ludowych”, redagował „Nasz Kraj” (1906-12; w 1908 ogłosił tu pierwsze pol. przekłady prac E.G. Craiga). Od 1907 był wiceprezesem Związku Teatrów i Chórów Włościańskich. Od 15 VIII 1913 objął ponownie dyrekcję krak. T. Miejskiego i sprawował ją do końca życia. Śmierć zastała go przy pracy nad inscenizacją „Troilusa i Kressydy”.
      Potomek zamożnej rodziny, która wydała wybitnych przedstawicieli pol. kultury, był ostatnim w szeregu „wielkich panów”, wspierających w Galicji t. pol. swoim majątkiem i doświadczeniem. W przeciwieństwie do licznych poprzedników, takich jak S. Skarbek czy S. Koźmian, uczynił jednak t. wyłącznym przedmiotem swoich aspiracji. Wg K. Estreichera do pierwszej dyrekcji krak. dopłacił ponad czterdzieści sześć tysięcy koron. Część tej sumy pochłonęły zdaje się dekoracje i kostiumy, które zabrał potem do Lwowa. Tam jednak już po upływie pierwszej kadencji do nowych dekoracji i kostiumów dopłacił z własnej kieszeni 144 769 koron. Ogólna wysokość strat, jakie poniósł na t., nie jest znana. Wiadomo jednak, że przy różnych okazjach łożył na ten cel znaczne sumy. Niejednokrotnie np. wysyłał aktorów na swój koszt za granicę, by mogli się zapoznać z pracą sławnych teatrów. Jego hojność przywodzi na myśl arystokratów pol. XVIII w., od których różnił się jednak swoim przygotowaniem, jak również osobistym udziałem w twórczości teatralnej. Pod tym względem, jako mecenas-fachowiec zawodowo trudniący się t., był w Polsce postacią wyjątkową, budzącą jednocześnie podziw i zawiść, szybko porastającą w legendę, dziś dość trudną do oddzielenia od prawdy.
      Obok wiedzy i uzdolnień reżyserskich miał dar rozpoznawania ukrytych talentów. W Krakowie zastał dobry zespół (m.in. A. Hoffmann, P. Wojnowska, W. Sobiesław, A. Siemaszko, L. Solski), wzmocnił go jednak aktorami, których osobiście wyszukiwał w t. prowincjonalnych, a niekiedy i w WTR. Pod jego kier. niejednokrotnie zmieniali oni swoje emploi, zadziwiając krytykę nieprzeczuwanymi przedtem możliwościami, jak np. w wypadku W. Siemaszkowej, H. Leszczyńskiej czy W. Romana. Największym sukcesem P., odkrywcy talentów, było zaangażowanie K. Kamińskiego, poprzednio występującego w zespołach wędrownych. Z wielu aktorami pracował długie lata, gdyż przenosząc się do Lwowa zaangażował część zespołu krak. (m.in. L. Solskiego, I. Solską, W. Romana, K. Kamińskiego). Dzięki temu silnie zaważył na ich rozwoju, osiągając w zespole znaczną jednolitość gry. We Lwowie kontynuował zresztą wyszukiwanie młodych talentów zatrudniając m.in. K. Adwentowicza, zwerbowanego z t. poznańskiego. Wbrew legendzie popełniał również rażące omyłki. J. Osterwę, który zgłosił się do niego we Lwowie w 1904, odprawił z szyderczymi uwagami („ma pan bruzdy na czole, mógłby pan grywać staruszków"). Jego osiągnięcia każą w nim jednak upatrywać jednego z największych znawców aktorstwa w Polsce.
      Słynny z arystokratycznych manier, nie utrzymywał żadnych związków z politycznymi ugrupowaniami pol. arystokracji, chętnie dając wyraz swoim demokratycznym przekonaniom. W 1898 urządził w Krakowie - jako pierwszy w Polsce - przedstawienie na dochód zespołu technicznego, i to w dniu 1 maja. We Lwowie - przedstawienie dla robotników w dniu strajku powszechnego (28 XI 1905) i pożegnalne, dla organizacji robotniczych; wówczas to wyrzekł pamiętne słowa: „Żegnam najszanowniejszą publiczność, jaka kiedykolwiek w tych murach gościła” (29 VI 1906). Nie miał jednak żadnego pozytywnego programu politycznego, całkowicie pochłonięty t., który był jego największą namiętnością. Dla ulubionych autorów i aktorów otwarty, nawet serdeczny, wobec innych wyniosły, często bywał złośliwy, co przysparzało mu licznych wrogów. Poróżniony z żoną, trwale związał się z K. Bednarzewską, aktorką, którą zaangażował od pierwszego sez. krakowskiego.
      Ambitny, ale także kapryśny, potrafił pracować do zapamiętania, to znów popadał w apatię, na całe tygodnie znikał z t. „i tylko telegraficznie dawał rozporządzenia” (K. Estreicher: Sprawozdanie za I półrocze 1899, WAPKraków, rkps TM-17). Repertuar bywał wówczas przypadkowy, wykonanie bezładne, premiery następowały co kilka dni. Wynikająca stąd chwiejność poziomu bywała przedmiotem wielu ataków, roztrząsana także po śmierci P. w ostrych polemikach prasowych (1929, 1937, 1950, 1952). Brak wyczerpującej monografii do dziś utrudnia rzeczową ocenę jego wysiłków, wiadomo jednak, że w znacznym stopniu wypełnił program, który przedstawił na progu swojej działalności.
      Wzorem S. Koźmiana dążył w obu miastach do utworzenia repertuaru żelaznego, złożonego z wybitnych pol. sztuk różnych okresów. To zamierzenie istotnie realizował wystawiając utwory F. Zabłockiego, W. Bogusławskiego, J.U. Niemcewicza, A. Fredry (w Krakowie dziewiętnaście sztuk, we Lwowie jedenaście), nadto J. Korzeniowskiego, J. Blizińskiego, M. Bałuckiego. Z pol. repertuaru romantycznego grał w Krakowie „Konfederatów barskich” i cztery tragedie J. Słowackiego; we Lwowie: „Dziady”, „Konfederatów barskich”, „Irydiona”, „Nie-boską komedię” i pięć utworów Słowackiego (m.in. „Kordiana"). Jednocześnie pobudzał współczesną pol. twórczość dram., ściśle współpracując z autorami, nasuwając im nowe tematy i ujęcia, jak np. w wypadku „Tamtego”, umożliwiając debiuty młodym pisarzom, takim jak J.A. Kisielewski (1899), T. Rittner (1902), W. Perzyński (1904). Często chwalony za te inicjatywy, bywał jednak również ganiony: za arbitralny dobór sztuk, za jednostronność upodobań. M.in. zarzucano mu brak zrozumienia dla twórczości S. Wyspiańskiego. Niezależnie od tego, ile uzasadnienia znajduje ten zarzut, trzeba stwierdzić, że właśnie za jego dyrekcji krak. Wyspiański debiutował jako dramatopisarz („Warszawianka”, 26 XI 1898). W następnym sez. P. wystawił mu „Lelewela”, a we Lwowie - prócz „Warszawianki” także „Wesele” i po raz pierwszy „Legendę”, zapraszając go do udziału w inscenizacji.
      W obfitym wyborze wystawiał dzieła obcych klasyków, m.in. Moliera i Musseta, Goethego i Schillera, a przede wszystkim Szekspira (w Krakowie trzynaście, we Lwowie dziewięć utworów). Liczne nowości współczesnego dramatu obcego obejmowały m.in. utwory H. Ibsena, G. Hauptmanna, A. Schnitzlera. Po raz pierwszy wprowadził P. na sceny pol. takich autorów, jak: H. Becque (1894), M. Maeterlinck (1899), M. Gorki (1902), G.B. Shaw (1903), A.P. Czechow (1905), A. Strindberg (1908).
      Jego zasługi repertuarowe trzeba zresztą rozpatrywać w ścisłym związku z rozwojem reżyserii. W Krakowie po okresie rozkwitu, jakiego doznała za dyrekcji S. Koźmiana, nie miała ona większych osiągnięć, a P. postanowił ją z gruntu zreformować. Na początku jego pierwszej dyrekcji krak. głównym reżyserem został J. Kotarbiński, wszakże już po upływie pierwszego sez. P. sam zajął jego stanowisko (Kotarbiński był odtąd tylko aktorem). Większość sztuk wystawiali reżyserzy-aktorzy, w Krakowie: L. Solski, J. Śliwicki, A. Lubicz; we Lwowie: L. Solski, F. Wysocki, J. Nowacki. P. jednak osobiście doglądał ich pracy, uczestnicząc w adaptacji sztuk i zamawianiu dekoracji, interweniując podczas prób. Wybrane sztuki sam reżyserował. „W pracy reżyserskiej cichy, skupiony - wspomina K. Adwentowicz - ważył słowa, pogłębiał je wyszukanym, a pełnym prawdy akcentem, wzmacniał ciekawym rysunkiem gestu; przy tym płynął z jego informacji jakiś tajemny fluid; w cichej, półszeptem omawianej scenie czuło się żar miłości czy nienawiści, lekkość komedii francuskiej lub ciężar ekspresjonistycznych dramatów niemieckich”. W pierwszych latach swojej kariery doskonalił warsztat realistyczny, osiągając rzadko przedtem na scenach pol. spotykany autentyzm dekoracji, kostiumu, rekwizytu, naginając w tym kierunku grę aktorów, których zachęcał do samodzielnych studiów nad mową i zachowaniem różnych środowisk w różnych okresach. W 1893 wystawił „Śluby panieńskie” w dekoracjach i kostiumach „według wzorów z r. 1814” (przedtem grano tę komedię jako współczesną!). Kostiumy żandarmów ros. do „Tamtego” zamówił u kompetentnego krawca w Warszawie. W „Buncie Napierskiego” uczestniczyli w charakterze statystów liczni Górale, specjalnie sprowadzeni z Podhala. Zaskakująca bywała w jego przedstawieniach precyzja scen zbiorowych, uwydatniana przez ostre kontrasty nastroju, potęgowanego przy pomocy środków mało lub wcale przedtem nie stosowanych (jak np. elektryczne efekty świetlne). Do niewidzianej przedtem doskonałości doprowadził P. reżyserię tłumu dochodzącego nieraz do stu pięćdziesięciu osób. Wzorem meiningeńskim tłum ten bywał dzielony na małe grupy, dowodzone przez doświadczonych aktorów. Sam P. niejednokrotnie w takich wypadkach występował jako jeden ze statystów. Wg T. Trzcińskiego w przedstawieniach takich sztuk jak „Dzika kaczka” (27 IV 1894), „Tamten” (27 IV 1898), „Lwia uczta” (21 V 1898), „W sieci” (31 I 1899) dochodził do wręcz „symfonicznego zespolenia wszystkich elementów w harmonijną całość”. W ten sposób torował drogę nowoczesnej sztuce inscenizacji. Jako pierwszy w Polsce użył też słowa „inscenizacja” na afiszu. Pod koniec dyrekcji krak. coraz bardziej interesował się techniką symbolistyczną. Eksperymenty w tym zakresie kontynuował we Lwowie, czy to w dziedzinie gry aktorskiej, czy dekoracji, nie tyle przedstawiającej miejsce wydarzeń, ile uwydatniającej ich charakter, jak np. w „Skarbie” (cała scenografia była tu utrzymana w kolorach czarnym i białym). Wystawiając „Życie człowieka” narzucił całemu zespołowi rytmiczny, zautomatyzowany ruch i gest. Wg W. Kozickiego stał się „mistrzem w wywoływaniu nastrojów tajemniczości, trwożnego oczekiwania, grozy, niesamowitości”. Własnego stylu nie stworzył, zasłużył się jednak niezmiernie unowocześniając repertuar i wykonanie, a przede wszystkim niebywale podnosząc ambicje, które wkrótce miały uczynić z Galicji kwitnący ośrodek pol. kultury teatralnej.

      „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41648.1
      Polski Słownik Biograficzny t. 25 str. 433: psb.21941.6
      Polski Słownik Biograficzny t. 25 str. 437: psb.21948.11
      Polski Słownik Biograficzny t. 25 str. 460: psb.21959.5
      Polski Słownik Biograficzny t. 25 str. 465: psb.21962.1
      Baza Jerzego ks. Czartoryskiego - cz.I029237
      Bohdan Łuszczyński, Silva Heraldica - lu.34904 Czas 23.09.1888
      n.49164 Nekrologia Minakowskiego (49164)
      n.72483a Nekrologia Minakowskiego (72483)

    źródła:
    - ślub 3: Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), rok 1888, nr aktu 239 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1888b&kt=2 [podgląd]
    ...

    Baza danych na stronach www.sejm-wielki.pl to drobny wycinek Wielkiej genealogii Minakowskiego, sięgającej średniowiecza, zawierającej ponad 1.200.000 osób nawzajem skoligaconych, w tym znaczną część sławnych Polaków wszystkich epok; więcej na ten temat na Wielcy.pl .
    Baza jest uzupełniana codziennie
    — bardzo proszę o nadysłanie uzupełnień na adres mj@minakowski.pl . Z góry dziękuję!


    Serwisowi Sejm-Wielki.pl patronuje Stowarzyszenie Potomków Sejmu Wielkiego, działające pod patronatem Marszałka Sejmu RP.

    Znani: literaci, malarze, muzycy, aktorzy, dziennikarze, odkrywcy, historycy, wojskowi, filozofowie, ludzie Kościoła, prawnicy, politycy: przedrozbiorowi, dziewiętnastowieczni, przedwojenni, powojenni, współcześni, parlamentarzyści II i III RP oraz PRL, uczeni (członkowie akademii nauk): nauk społecznych, nauk biologicznych, nauk ścisłych, nauk technicznych, nauk rolniczo-leśnych, nauk medycznych, nauk o ziemi

    Cytuj: Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 19.03.2024.
    © 2002-2024 Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne — Regulamin, polityka prywatności i cookie
    IP: 44.197.113.64