Adam Franciszek Józef Siedlecki h. Grzymała (ID: psb.29110.1)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SZUMOWSKI Aleksander (1825-1891), pedagog, geograf 2°
2. MIŁASZEWSKA Wanda (1894-1944) nowelistka, pisarka 4°
3. NOWODWORSKI Jan Edward (1876-1954) adwokat, poseł 4°
4. MIŁASZEWSKI Stanisław (1886-1944) literat, senator RP 5°
5. NOWODWORSKI Franciszek (1859-1924) adwokat, poseł, prezes Sądu Najwyższego 6°
6. PAPŁOŃSKI Jan (1819-1885) profesor, dyrektor Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych 6°
7. ŚWIDERSKA Maria Anna (1849-1926), autorka książek dla dzieci i młodzieży, publicystka, działaczka społeczna 6°
8. KOZIERADZKI Aleksander Konstanty (1813-1860) lekarz, pamiętnikarz 6°
9. JENTYS Stefan (1860-1919) profesor UJ, fizjolog roślin 6°
10. MASSALSKI Edward Tomasz (1799-1879) pisarz 7°
11. ROMER Adam Feliks (1892-1965) publicysta, dyplomata 7°
12. NOWODWORSKI Leon (1889-1941) adwokat 7°
13. NOWODWORSKI Stanisław (1873-1931) prawnik, minister sprawiedliwości, prezydent Warszawy 7°
14. ROMER Karol Adam (1885-1938) dyplomata 7°
15. SZAFEROWA Janina Maria (1895-1983) botanik, profesor Instytutu Botaniki Polskiej Akademii Nauk 7°
16. ŚWIĘTOSŁAWSKI Wojciech (ok.1742-1811?) konfederat barski, targowiczanin 7°
17. ŚWIDERSKA Alina Julia Józefa (1875-1963), pisarka, tłumaczka, publicystka 7°
18. STARZEŃSKI Adam Edward Stanisław (1872-1956), ziemianin, działacz ruchu ochrony przyrody 7°
19. ŚWIEYKOWSKI Michał (ok.1764-1822) poseł na Sejm Wielki, targowiczanin 7°
20. STEMPKOWSKI Józef Gabriel (zm. 1793) wojewoda kijowski 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994:

  GRZYMAŁA-SIEDLECKI Adam, właśc. Adam Franciszek Józef Siedlecki (29 I 1876 Wierzbno k. Miechowa - 29 I 1967 Bydgoszcz), kierownik lit., reżyser, dyrektor teatru
  Był synem pisarza gminnego Leona Siedleckiego i Julii z Pieprzak-Czajkowskich. W 1894 ukończył gimn. realne w Warszawie; uczęszczał potem do Szkoły Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda. Występował w t. amatorskim. Przez krótki okres był więziony w Cytadeli. Jesienią 1897 wyjechał do Krakowa, gdzie kontynuował studia, równocześnie na wydz. matematycznym i humanistycznym Uniw. Jagiellońskiego. W tym czasie rozpoczął pracę dziennikarską. Debiutował w 1896 recenzją z Marcina Luby w warsz. „Dzienniku dla Wszystkich”, 1898-99 należał do zespołu redakcyjnego wydawanego w Krakowie akademickiego miesięcznika „Młodość”, pisywał w krak. „Życiu”, „Krytyce”, współpracował z pismami o orientacji chrześcijańsko-demokratycznej. W 1902 odbył półroczną podróż do Włoch, nast. był korespondentem krak. „Głosu Narodu” (1902-04). W tym czasie zaczął dodawać do swojego nazwiska herbowy przydomek Grzymała. Prowadził działalność pedag.: w 1901-03 wykładał na Uniw. Ludowym w Krakowie, 1903-05 uczył historii na tajnych kompletach w Warszawie. W 1905 został kier. lit. nowo utworzonego przez F. Frączkowskiego T. Ludowego w Krakowie (był nim przez pół roku). Od poł. 1905 był nauczycielem literatury w szkole dram. M. Przybyłowicza. Od poł. 1906 do 1911 był kier. lit. krak. T. Miejskiego pod dyr. L. Solskiego. Solski wspominał, że obejmując tę funkcję, G.-S. „miał się stać mężem opatrznościowym repertuaru w teatrze krakowskim”. Współpracował tu m.in. przy wystawieniu „Cyda” Corneille'a Wyspiańskiego (1907), skomponował wieczór ku czci zmarłego Wyspiańskiego, dostosował do sceny „Cara Samozwańca” (1908) i „Noc listopadową” (1908). Należał do stałych bywalców Zielonego Balonika, w którym sporadycznie występował na estradzie (np. parodia S. Tarnowskiego), napisał także wspomnienia o początkach tego kabaretu („Ludzie Zielonego Balonika”, „Teatr” 1951 nr 9). Był jednym z organizatorów założonego w 1910 Związku Artystów i Artystek Teatrów Polskich w Galicji. W tym czasie prowadził też intensywną działalność krytyczno-literacką. W 1911 odbył podróż do Francji, Szwajcarii i Anglii. W 1913 został kier. lit. zespołu dramatu WTR (głównym reżyserem byl wówczas L. Solski) i pełnił tę funkcję do 1915, kiedy zarząd T. Rozmaitości objęło zrzeszenie aktorskie. W przemówieniu wygłoszonym w T. Rozmaitości przed prem. „Zemsty” (26 XII 1913) sformułował program tego teatru, który miał nawiązywać do tradycji Komedii Francuskiej. Współpracował przy pierwszej insc. warsz. „Nocy listopadowej” (T. Rozmaitości, 1915). Pod koniec 1915 należał do współorganizatorów otwartego w lutym 1916 T. Praskiego. Latem 1916 został dyr. t. miejskich w Krakowie (T. im. Słowackiego i Ludowy). Repertuar oparł w osiemdziesięciu procentach na dramaturgii polskiej. Był pierwszym w Polsce dyr., który wprowadził tantiemy autorskie od każdego spektaklu; przeprowadził podwyżkę płac personelu technicznego i uzyskał dla niego bezpłatną opiekę lekarską, zorganizował specjalne przedstawienia, z których dochód przeznaczył na pomoc dla ludności Lubelszczyzny, dotkniętej klęską głodu i epidemią tyfusu. Jako dyr. posiadał, zdaniem J. Warneckiego, „kwalifikacje wręcz wyjątkowe: krytyk i dramaturg, człowiek wielkiej pracy, energii, polotu, oddany teatrowi bez reszty. Gdyby nie powołanie pisarskie, byłby na pewno jednym ze znakomitszych reżyserów. Te jego analizy na próbach, ta trafność uwag przy omawianiu charakterów postaci scenicznych”. W 1918 zrezygnował z funkcji dyr. t. krak., ponieważ nie mógł dojść do porozumienia z krak. Radą Miejską. Przeniósł się do Warszawy, gdzie do 1921 był współred. „Tygodnika Ilustrowanego”, a w 1920-25 „Rzeczpospolitej"; w 1920, w czasie wojny pol.-bolszewickiej, był korespondentem wojennym. Od 1925 do 1939 był publicystą i krytykiem teatr. „Kuriera Warszawskiego”, jego recenzje „ujawniały niezwykłą znajomość niełatwego zawodu aktorskiego” (Warnecki); wybór tych recenzji ukazał się pt. „Z teatrów warszawskich 1926-1939” (Warszawa 1972). Od 1922 stale mieszkał w Bydgoszczy, gdzie zajmował się przede wszystkim pracą literacką. Pisał przeważnie komedie i farsy, grywane w wielu teatrach. Do najpopularniejszych należały: „Sublokatorka” (1922), „Popas Króla Jegomości” (1922), „Spadkobierca” (1924), „Mamon do wzięcia” (1929); był też autorem powieści. W 1934 reżyserował w Instytucie Reduty własną komedię „Czwarty do brydża”, w 1935 opublikował książkę poświęconą L. Solskiemu z okazji jego jubileuszu. Za pracę pisarską został wyróżniony w 1937 Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. W 1938 opracował scenariusz filmu o Solskim pt. „Geniusz sceny” (reż. R. Gantkowski). W 1939 wyjechał z Bydgoszczy i zamieszkał w Warszawie, 1940-41 pracował w RGO. Aresztowany 11 XI 1942, do 28 II 1943 był więziony na Pawiaku. Po zwolnieniu z więzienia zamieszkał w Grójeckiem, a po zakończeniu wojny wrócił do Bydgoszczy. W 1945-48 wykładał w bydg. Szkole Dram., w sez. 1947/48 był jej dyrektorem. W 1949-52 wykładał historię teatru w bydg. szkole instruktorów t. ochotniczych. Został Honorowym Członkiem Rady Teatr., powołanej przez Ministra Kultury i Sztuki (27 V 1946). Od 1946 był także kier. lit. teatru w Bydgoszczy (do sez. 1959/60). Reżyserował m.in.: „Ożenek” i „Przyjaciół” A. Uspienskiego w 1949 w Rzeszowie (tę ostatnią sztukę również w 1949 w T. Młodego Widza w Krakowie), „Powrót posła” (1951), „Intrygę i miłość” (sez. 1954/55), „Rekina i Syrenę” (1956) w Bydgoszczy. W 1946 obchodził w Bydgoszczy jubileusz pięćdziesięciolecia pracy pisarskiej, w 1956 jubileusz sześćdziesięciolecia, a w 1961 jubileusz sześćdziesięciopięciolecia pracy pisarskiej i pięćdziesięciopięciolecia działalności teatr. - z tej okazji nadano mu tytuł Honorowego Dyrektora T. Polskiego w Bydgoszczy. W ostatnim okresie życia poświęcił się pracy literackiej. Powstały wtedy ważne dla historii teatru i literatury książki wspomnieniowe: „Świat aktorski moich czasów” (Warszawa 1957), „Niepospolici ludzie w dniu swoim powszednim” (Warszawa 1961), zbiór szkiców „Na orbicie Melpomeny” (Warszawa 1966) i opublikowana pośmiertnie przez A. Woycickiego „Tadeusz Pawlikowski i jego krakowscy aktorzy” (Kraków 1971).
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.15610.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 36 str. 533: psb.29110.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 49 str. 362: psb.34044.14
  S. Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.3769
  sw.54598 Informacja p. Michała A. Żurowskiego (z 2.3.2008)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim