Aleksandra Kazimiera Ładnowska h. Ślepowron (ID: 15.245.18)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. ŁADNOWSKI Aleksander (1815-1891) aktor, reżyser, dyrektor scen prowincjonalnych, autor utworów dramatycznych 1°
2. RAKIEWICZ Wincenty Karol (1834-1899) architekt 1°
3. ŁADNOWSKI Bolesław (1841-1911) aktor, reżyser 2°
4. ŁADNOWSKA Henryka Gabriela (1857-1920) aktorka 3°
5. GUBARZEWSKI Antoni (1810-1862) organizator prowincjalnego teatru 4°
6. GRANZOW Kazimierz (1832-1912) budowniczy przemysłowiec 5°
7. BENDA Feliks (1832-1875) aktor, reżyser 5°
8. HOESICK Ferdynand (1867-1941) literat, wydawca 6°
9. HOESICK Ferdynand Wilhelm (1835-1900) księgarz, wydawca 6°
10. TEMBERSKI Stanisław (zm. 1679), profesor Uniw. Krak., historiograf 6°
11. TEMLER Aleksander (1825 1917), przemysłowiec 6°
12. STROIŃSKI Leon Zdzisław (1921-1944) poeta, krytyk literacki, żołnierz Armii Krajowej 6°
13. CZERNICKI Gustaw (1827-1911) literat, publicysta 6°
14. FAUCHER Aleksandra (1812-1905) pianistka, działaczka społeczna 7°
15. CZERNICKI Gustaw (1857-1914) śpiewak, pedagog 7°
16. SCHIELE Kazimierz (1890-1956) taternik, alpinista, narciarz 7°
17. SCHIELE Kazimierz Ludwik (1860-1931) przemysłowiec 7°
18. SCHIELE Aleksander (1890-1976) taternik, alpinista, narciarz 7°
19. PFEIFFER Józef Mieczysław (1888-1969) przemysłowiec 7°
20. SUCHORZEWSKI Jan (ok. 1754-1804 lub 1809), poseł na Sejm Czteroletni, targowiczanin 7°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  RAKIEWICZOWA Aleksandra Kazimiera, z Ładnowskich (1838 lub 6 III 1840 Płock - 25 XI 1898 Warszawa), aktorka
  Była córką => Aleksandra i - Rozalii Ładnowskich, siostrą => Bolesława Ładnowskiego i => Bronisławy Wolskiej. Debiutowała pod nazwiskiem panieńskim w 1854 w Krakowie w roli Ludwiki („Trafiła kosa na kamień") i została zaangażowana do krak. zespołu J. Pfeiffera. Z zespołem tym wyjeżdżała w 1855 do Wrocławia i w 1856 do Wiednia. Od 1 IX 1857 do 12 IX 1858 z zespołem A. Gubarzewskiego występowała m.in. w Tarnowie, Nowym Sączu, Rzeszowie i Iwoniczu. W tym czasie wyszła za budowniczego Wincentego R., wspólnika finansowego Gubarzewskiego; odtąd stale używała na scenie nazwiska męża. 27 X 1858 debiutowała w WTR w roli Emilii („Lektorka"). Zaangażowana do zespołu dramatu, z krótkimi przerwami związana była z tym zespołem do końca życia. Chorowita i obdarzona kilkorgiem dzieci (jedna z córek, Aleksandra R. debiutowała bez powodzenia jako aktorka w t. krak. 16 XI 1880), występowała dość rzadko. Od grudnia 1863 do listopada 1864 nie należała do zespołu. Od 1 X 1873 została zwolniona, wkrótce jednak przyjęto ją ponownie, początkowo bez stałej gaży, a później na etat. Kilkakrotnie wyjeżdżała na gościnne występy, m.in. do Krakowa (1864, 1870, 1874, 1880), Lwowa (1864, 1871, 1874), Poznania (1877), Płocka (1878). 27 X 1883 obchodziła jubileusz dwudziestopięciolecia pracy. „Twarz jej piękna pięknością jakąś melancholiczną, zadumaną; postać szlachetna, gestykulacja powściągliwa” - pisał o niej Wł. Bogusławski, który chwalił także jej głos „stworzony do tragicznego patosu, do dramatycznej namiętności, głos, w którym odzywały się niby obietnice wszystkich tkliwości, wszystkich nawałnic sercowych”. Już w początkach swej kariery „jak na niedoświadczoną debiutantkę, dziwnie silnie nad sobą panowała. Takt i umiarkowanie w grze pozwalały przypuszczać niemały w niej udział inteligencji; dykcja poprawna, zawsze właściwie akcentowana, świadczyła o pewnej pracy umysłowej”. W początkowym okresie powierzano jej głównie role ze współczesnego repertuaru franc. i pol., w których nie mogła wykorzystać w pełni swoich możliwości. Wł. Bogusławski twierdził, że „gdy się ją widzi na tle salonowej komedii lub nawet mieszczańskiego dramatu, zdaje się rozsadzać ramy obrazu i tęsknić za szlachetną atmosferą bohaterstwa”. W tym czasie jednak rzadko grywała role tragiczne; Amalia („Zbójcy") należała do wyjątków. Po 1868, gdy za prezesury S. Muchanowa w t. warsz. wielki repertuar zajął więcej miejsca, usunęła ją w cień H. Modrzejewska. Po wyjeździe rywalki, R. reprezentująca dawny styl gry patetycznej i wzniosłej, nie znalazła już uznania w rolach bohaterek tragicznych. Wg Wł. Bogusławskiego cechowała ją wówczas gra „o takim skupieniu, które ma wszelkie pozory chłodu. Powaga oblicza wygląda na absolutną obojętność posągu - rysy zastygają kamienną nieruchomością”. Uznanie zdobywała natomiast niekiedy w rolach matek dramatycznych. Miała wzorową dykcję (przez wiele lat udzielała lekcji deklamacji), a wg A. Grzymały-Siedleckiego „jak żadna inna aktorka owych czasów, bez teatralności, bez dętych tonów odtwarzać umiała role kobiet dostojnych”. Wynikało to w znacznej mierze z jej upodobań i skłonności. „Lubowała się w świecie uczuć budujących, w duszach wzorowych, w sztukach podniosłych, choćby nawet co nieco martwych, które sobą nie tyle ożywiała, ile artystycznie nobilitowała”. Podobnie ujął to J. Kotarbiński: „wzmocnił się talent artystki i nabrał tężyzny w fazie późniejszej, gdy objęła wydział starszych heroin i matek dramatycznych, w których zyskała stanowisko siły pierwszorzędnej, niezastąpionej”. We wczesnym okresie działalności grała takie role jak: Rózia („Dożywocie"), Prakseda („Karpaccy górale"), Leontyna („Walka kobiet"), Pani Caussade („Nasi najserdeczniejsi"), role tyt. w „Mirandolinie” i „Adriannie Lecouvreur”. W późniejszym okresie takie jak: Lady Makbet („Makbet"), Erdmuta („Wit Stwosz"), Elżbieta („Hrabia Essex"), Arria („Arria i Messalina"), Estera („Uriel Akosta"), Pani Wiese („Friebe"), Gertruda („Hamlet"), role tyt. w „Marii Stuart” F. Schillera, „Deborze”, „Drahomirze”, „Barbarze Radziwiłłównie” A. Felińskiego. Zasłabła na scenie grając rolę Renaty („Taboryci") i wkrótce zmarła.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.41795.1
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.70281.3
  Adam Boniecki, Herbarz polski - 15.245.18 - t. XV s. 147: Ładnowscy h. Ślepowron
  Epitafium na cm. Powązkowskim:
  3)
  Ś.P.
  ALEKSANDRA
  Z ŁADNOWSKICH
  RAKIEWICZOWA
  ARTYSTKA
  SCENY POLSKIEJ
  ZMARŁA
  DNIA 25 LISTOPADA 1898 R.
  PRZEŻYWSZY LAT 58.
  
  Polski Słownik Biograficzny t. 18 str. 180: psb.15850.8
  Polski Słownik Biograficzny t. 30 str. 501: psb.25495.4
  Polski Słownik Biograficzny t. 30 str. 503: psb.25496.1
  Bohdan Łuszczyński, Silva Heraldica - lu.14910
  n.23680m Nekrologia Minakowskiego (23680)
  n.32622 Nekrologia Minakowskiego (32622)
  n.33253a Nekrologia Minakowskiego (33253)
  n.79263m Nekrologia Minakowskiego (79263)
  n.97730m Nekrologia Minakowskiego (97730)
  sw.1019742 Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), 73/1899 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1899b&kt=2 [podgląd]
  sw.1100885 Akt małżeństwa: Warszawa św. Aleksander (obecn. m. Warszawa), 188/1900 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=1&zs=0162d&sy=1900b&kt=2&skan=188-189.jpg [podgląd]
  sw.1121768 Akt małżeństwa: Warszawa św. Krzyż (obecn. m. Warszawa), 138/1885 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0158d&sy=1885b&kt=2 [podgląd]
  sw.209000 Akt małżeństwa: Warszawa św. Aleksander (obecn. m. Warszawa), 320/1892 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryki.php?op=kt&ar=1&zs=0162d&sy=1892b&kt=2 [podgląd]
  sw.289862 Akt małżeństwa: Warszawa św. Aleksander (obecn. m. Warszawa), 410/1905 [indeks na http://geneteka.genealodzy.pl/] http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=1&zs=0162d&sy=1905b&kt=2&skan=410-411.jpg [podgląd]

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Potomkowie - Drzewo
  
  
• Kuzyni
• Poprzedni brat lub siostra
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim